Konuş!

Tadelle'yi epeydir yememişim belli ki sloganlı çikolata üretmiş ve haberim olmamış.
"Konuş" bu ara beni o kadar çok yansıtıyor ki.
Çeşmede ve sonrasında yazdığım yazılar (sanırım 3 veya 4 oldu) taslakta beklerken bugün içimdeki sıkıntıyı atabilmek için öylece yazmaya karar verdim.
Çeşmede ve sonrasında öyle şeyler yaşadık ki :) Sanki 2-3 ay değil de yaşadıklarımız daha daha fazlasıymış gibi geliyor. Hani bir gün içinde çok aktivite yaparsan o gün sana 24 saatten fazla gelir ve başını ve sonunu kaçırırsın ya sanırım öyle bir şey bizimkisi. Erkekler bu durumu daha rasyonel yaşadıklarından sadece kendim için konuşsam olur :)

Konuşasım, anlatasım çokça şükredesim var ama nereden başlasam bilemiyorum sanırım.
Ankaraya dönmemize birkaç gün kaldı Elifle. Karabalık 10 gün önce dönmüştü ve biz döndüğümüzde de Ankarada olmayacak ne yazık ki.
Ankarada özlediğim şeyler, arkadaşlarım, kitaplarım, çalışma masam ve Grano kahve :)
Yanımda ne kadar çok kitap olursa olsun yanımda olmayanları canım çekti/çekiyor. En son bu sabah "Tanrı Daima Tebdili Kıyafet Gezer"i bitirdim, Damla'dan ödünç almıştım. Bu tarz kitapların bence kütüphanemde olmasına gerek yok, o yüzden de ödünç aldığıma mutlu oldum. Güzel notlar almış olsam da fazla uzatılmış geldi hikayesi ve bittiğine üzüldüm diyemem. Her ne kadar "kişisel gelişme"ye açık biri olsam da okuma yaparken bu alanda zorlanıyorum çünkü ilerlemiyor. Ya da bazen sadece ciddi edebi eserleri okuma açlığında oluyorum. O zamanlar çocuk kitabına elim gitmiyor zaten.
Kitap okuma hızım işte böyle çeşitli sebeplerle yavaşlarken hızı artan başka şeyler oldu ama onları burada anlatmayayım.
Yani hem konuşasım var hem susasım anlayacağınız :)
Bu yazı da bir zinciri kırma yazısı olsun mu?
Neden olmasın :)

Devamını oku »

Kabuktan Çıkma Güncesi

Yeniden merhaba canım blog,
Öyle ilginç gelişmeler yaşandı ki son haftalarda hayatımızda, takip etmekte zorlandım.
Kah güldük eğlendik kah ağladık hüzünlendik. Tabii Allah sağlık versin, hepsini "deneyim" olarak görüp içlerinde kalmadık.
Nereden başlasam ve nasıl anlatsam bilmiyorum ama şöyle diyeyim:
Uzun bir süredir deniz kenarında olmak istiyordum ve bunu bilen arkadaşlarım bana "deniz" dilemişlerdi doğum günlerimde ve yıl başılarında. Sonra geçen hafta birden sürprizli bir gelişme oldu ve kısa bir süre gibi görünse de (o da göreceli tabii) bana uzun ve hoş görünen bir süreç başladı. Kısmet olursa 2 ay gibi bir süre Çeşmede yaşayacağız. Tatil gibi değil, eşim çalışacak, ben çalışmayacağım bu sürede ve bolca Elifle olacağım.
Hani nereden nereye diyorum, ne dilediğine dikkat etmek gerek diyorum ve bana "deniz" dileyen arkadaşlarıma teşekkür ediyorum.
O halde bu yazının başlığı neden "Kabuktan Çıkma Güncesi?"
Çünkü Ankara ve rutinlerimiz (ne kadar sıkıcı olsa da) "güvenli bölge" idi. Ve bunun neticesinde "yeni" bir şeyler keşfetme imkanım da hiç olmuyormuş ve aman yarabbim biz nasıl bir koşturma içindeymişiz.
Buraya geleli henüz birkaç gün oldu.
Çeşme'yi (denizi haricinde) sevmedik :) Yani bizim tarzımıza pek uygun bir yer değil çünkü Ege'de de olsak nereye gidersek gidelim gönlüm hep Küçükkuyu'da kalır benim.
Neyse bulduk bunamayalım şimdi :)
İzmir'e ve Urla'ya yakın olmasına çok sevindim. Görüşmeyi planladığım bir dolu arkadaşım var.Yaşasın!
"Kabuk" da işte tam olarak kendimde keşfettiğim şeyleri yazma sürecim olacak.
"Belirsizlik ve Değişimle Birlikte Güzel Bir Hayat"tan korkmamayı bu kitaptan sonra daha bir benimsedim. (sahaflarda ısrarla arayınız veya ödünç verecek arkadaş bulunuz.)
Kalacak yer, Elifli hayat vb şeyleri güncenin devam yazılarında yazayım.
Bu bölge için "yapmadan/yemeden dönme" dediğiniz ne varsa yazın.
Sakızlı dondurma ve Kumrucu Şevki yazmayın da :P

* Eklediğim görseli bugün benim çekmiş olduğuma inanamamak... Hayat :)

Devamını oku »

Blogum Tam 5 Yaşında :)

Vay be,Eliften yaşlı bir blogum var :) Öncesini de sayarsak 6 yıldır sanal alemde günlük tutuyorum. Bazen "napıyorum ben yahu?" desem de genel olarak buraya yazmayı çok seviyorum. 5 yılda o kadar çok insanla tanışmama vesile oldu ki bu duruma ben bile şaştım kaldım.Son dönemde aklımdaki yazıların bir çoğunu tamamlayamamış olsam da 624. yazımı yayınlayacakmışım az sonra.
Bu seneki kutlama için aklımda farklı şeyler vardı ama birkaç gündür Çeşme'deyiz ve bir süre daha burada görünüyoruz. Ben de aceleyle toplanırken yanıma tam 5 adet kart aldım. Bu kartlar aslında benim gözdelerim ve bazıları hediye. Kitap veya başka bir şey hediye etmek yerine 1 kişiye mektup yazmaya ve bu kartları arkaları yazısız olarak göndermeye karar verdim. Maddi değeri olan bir şey değil ama zaten amacım "takipçi" arttırmak olmadığından kartları ve mektup almayı seven birine gider umarım bu minik hediyem diyeyim.
Katılmak için, 21 Mayıs tarihine kadar "Blogumda sevdiğiniz/sevmediğiniz şeyler neler?" sorusuna cevap vermeniz yeterli.
Güzel film ve dizi önerisi yazanlara +1 hak daha yazacağım, dermişim, şaka şaka :P
Haftalarca uğramadığın yerde senin ne yazdığını merak eden insanların olması, vakit ayırıp yorum yazmaları ve seninle üzülüp seninle sevinmeleri o kadar güzel bir duygu ki...
Bloguma ortak olan herkese çok teşekkürler.
Bir sayayım dedim ama beceremedim; sanırım blog aracılığı ile "sanal"lıktan çıkıp yüzyüze görüşüp tanıştığım 20'ye yakın kişi oldu. Ki bazılarıyla o kadar samimi oldum ki yüz yüze tanışmadığımı bile fark etmedim. "Aa o benim çok yakın arkadaşım." dediğimde "Nereden?" diye sorsalar veya "Soyadı ne?" deseler verecek cevabım yoktu belki ama kahvesini nasıl içer, çocuğunun doğum günü ne zamandır, en çok nelerle mutlu olur bilirdim.Bilirim yani :)
Koooocaman sarılmalı bitsin o halde bu yazı.
yeniden çok çok teşekkürlerimle :)

*Kartlarını benimle paylaşan Özlem Korçak ve Küçük Kıvırcık Kuzen'e çok teşekkürler :)

Devamını oku »

Hafta Sonundan & Eliften...

Sevgili blog, yoğun geçen hafta sonumu anlatasım var.
Öncelikle baharın +20 derece ile hani olmadı en az +17 ile gelmesini umut ediyorum; yoksa soğuk memlekette olanlardan biri olarak isyan bayrağımı çıkartacağım: tez, güneş çıksın ve bizi ısıtsın.
Cumartesi ve pazar günü hava oldukça kapalı ve soğukken biz 2 gün de dışarı çıktık. Elifi hafta sonu evde gündüz vakti uyutmaya çalışıp kafayı sıyırma noktasına gelmemek için uykusunun geldiği saatte attık kendimizi sokağa. Eskiden arabada uyumayan çocuk son aylarda uyumaya başladı, o kadar mutluyum ki :) Elif arabada uyurken Migrostan 23 Nisan indirimini kurcaladım ve güzel şeylere denk gelebilmenin keyfine vardım. Çoğu için ise aynı şeyi söyleyemeyeceğim... Ardından Tunalı taraflarına geçtik ve Kuğulu Parka gittik.

 Yürürken YKY ve İş Bankası'na da uğradık. D&R'a sadece Sabit Fikir Dergisi'ni almak için girdim. İçeride ne nefes alabiliyorum ne de kitap seçebiliyorum. Dost'un hemen yanındaki daha önceden gözüme kestirdiğim Padam'dan kahve alıp çıktık, o kadar çok soru sordum ki barista çocuk "Ay bi git be kadın" diyecek diye korktum.

Merak eden olursa, 1 yıl önce açılmışlar ve kahvelerini Federal Coffee'den alıyorlarmış.
Ardından arkadaşımızın atölye arkadaşları ile ortaklaşa açtığı fotoğraf sergisine gittik.

Fotoğrafların çekilmesinde değil belki ama düzenlenmesi ve fikir verilmesi aşamalarında emeğim olduğu için merakla gitmiştim sergiye. İnsanların TV karşısında boş oturmakla kalmayıp dışarı çıkıp bir şeyler üretmesi hoşuma gidiyor. Bu dediğim arkadaş da hani bana Grano'da kahve ısmarlatan var ya işte o :)
Ertesi gün Cer Modern'deki "Çocuk Kitapları Şenliği"ne koşarak gideriz diyorduk ki sabah kar yağması ve Elifin heyheyli uyanması ile dışarı çıkmamız öğleden sonrayı buldu. Elif arabada uyurken ben Bedri Rahmi Eyüpoğlu ve Frida sergisini gezdim. Zira gerçekten şenlik adına ortada pek bir şey yoktu :(

Benim ilgimi en çok mektuplar ve çantası çekti. Kişinin "özel"ine olan ilgim beni bazen korkutmuyor değil :) Ama heyecan duyuyorum bir yazarın yıllar önce yazdığı mektubu okuyunca, ne yapayım...
Oradan sonra da KKK ve annesinin yanına gittik. İyi ki gitmişiz; hayatta en sevdiğim tatlı olan elmalı pasta vardı, oyy yanıma bile verdiler. Az sonra hapur hupur yicem valla :)
Buraya kadar çok neşesiz anlattığımı fark ettim.
Sebebi "annelik" mi yoksa benim "desperate" lığım mıdır bilmiyorum.
Adını "tükenmiş çaresizlik" koydum.
Şuraya azıcık ağlayayım da sonra kahvemi içip elmalı pastamı yiyeyim.
                                                                             ***
Allah sağlık ve huzur versin (amin) çok şükür keyfimiz yerinde, lakin bu çocuk gerçekten NEDEN bu kadar ÇOK ağlıyor? Ve bu İNAT neresinden geliyor ki sihirbazların içlerinden renkli fular çekip insanı şaşırtmaları gibi, inat da Elifin bir yerlerinden çıkıyor ancak sonu gelmiyor?!
Doğum günü yazısından hemen sonra bezini çıkarma kararı aldı(k). Olay nasıl gelişti bilmiyorum. Şu an alıştırma külodundayız. Bezini sadece kakası gelince takıyoruz (burada Şebocum seni andım :) Çişini bu kadar tutabildiğini bilmiyordum açıkçası ve dışarıda çocuğu çişe götürmenin neşeli olabileceğini. Devamında ne derim bilmiyorum ama "false alert"lerde bile eğlendim ya da vitesi boşa aldım artık bilmiyorum...
Lakin hafta sonu yaşadığımız inat ve ağlama krizlerinde akıl ve ruh sağlığımızı pek koruyamadık. Şimdiye kadar bizi az biraz idare eden tüm yöntemler sanırım bu kez çöktü. İçimden sadece "AAAAYYYHHHHH" diye bağırmak geldi, onu da yapmadım. Seçenek sunmanın adını "tehdit" saymazsak seçenek sundum diyebilirim ama bizim gerçekten en acil ve tez zamanda bahsettiğim psikologtan randevu almayı başarmamız lazım yoksa Elifi bir yere bırakıp karabalık ve ben gideceğiz psikologa. Durumumuz bu...
Bir de Elifi kısacık görüp "Aaa ne kadar sakin bir çocuk!" diyenler; ağlama krizlerinin kayıtlarını tutuyorum artık. İsteyene video, görüntü, ses kaydı ne isterse yollayabilirim. Çünkü bir yerden sonra kendimden şüphe etmeye başladım. "Ağlamıyor da acaba biz mi öyle duymaya başladık?" diye ama yok hani bariz bir şekilde "hiç bir şey yapmıyor olmamız" veya "ilgimizi doya doya göstermemiz" ya da "tam ortası" hallerimiz çocuğumuza batıyor. Yani batacak bir şey çıkıyor. Bazen gerçekten kendimi mayın tarlasında yürüyor hissediyorum. Her an -farkında olmadan- bir şey yapabilir veya söyleyebilir ve Elifin inat ve ağlama krizini tetikleyebilirim diye... (Mustafa Yolaşan'ın "Şans Yolu" programı ile büyümüş bir nesiliz ne de olsa...)

Görsel buradan

Sabah uyandığında boğazı oldukça kötüydü, kreşe bırakmaya kıyamayarak da olsa elbette ki bıraktık. Şu an dünya bu dünya, yapabileceğim bir şey yok...
Geçen gün bahsettiğim bir kitap vardı hani, işte orada geçen şeyleri yapmaya çalıştığımda daha iyi hissettim ama. Geçen hafta bu yazıyı yazmadıysam bir sebebi var yani.
"Öfke" ve "tükenmişlik" hissini fark edip ondan kaçmaya çalışmadım. Onların içimden geçmesine izin verdim. Bu güzel bir duyguydu...
Şimdi sırada Elif ağlarken yeni tanıştığım duygularım var. Onları da fark edip içlerinden geçebilirsem güzel bir yol kat etmiş olacağım.
Ya da aklına bir şey gelen varsa söylesin.
"Dönemsel" veya "Bu da geçer" haricinde olursa çok müteşekkir olurum :)

Devamını oku »

Dün / Bugün: Keşif Zamanı

Hastalıkları atınca ve havayı da güzel görünce coştum iki gündür. Normalde daha "bilindik" ve aslında "güvenli" yerlerde seyre çıkar, çoğunlukla her zaman yaptığım şeyleri yapar sonra da dönerim. (öğlearasıesoş etiketinde bulabilirsiniz beni :) Ama son 2 gündür "güvenli" bölgede durmadım ve yürüdüm gitti :)

Yürüdüğüm ara yollar beni yeni açılmış güzel bir kafeye götürdü. Ben sadece "kahveci" olduğunu düşünüp girdim ama meğerse yemek seçenekleri de varmış. (Her şeyin olduğu bir kafe değil neyse ki) Benim için önemli olan açıkçası bulunduğum mekanda hissettiklerim. Yani orada iyi/özgür/keyifli hissediyorsam ve muhatap olduğum kişilere gıcık olmamışsam sipariş verdiğim şeyi sevmesem de olur. Ama tabii seversem de ballı lokma tatlısı. Bunun en güzel örneği elbette ki Grano. Ama Grano'ya alternatif de eklediğim için mutlu oldum. Konseptler neredeyse tamamıyla farklı ama henüz çok kalabalık olmadığı için dün ve bugün gittiğimde rahatlıkla sakince oturup kahvemi içip kitaplarıma gömülebildim.

Ve o ara yine ne yapacağını şaşıran ben, notlar da aldım. Bu notların bazılarını blogumda paylaşasım var :)

Kahvenin yanında 1 tane mavi renk çokomel vardı, ben de "Aa mavi, kızım çok sevinecek" dedim diye bir tane daha getirdiler hatta bugün gittiğimde direk 2 tane çokomel gelmişti :) Güzel bir detay bence, gülümsetti beni.

Mekan, yanlış anlamadıysam 5 arkadaşın ortaklaşa açtığı bir yermiş ve farklı bir şeyler yapmak istemişler. Bunun için çok da çaba harcanmış gibi durmadığı için ayrıca sevdim :) Bu manzaranın önünde bugün oturup canım Dilge'nin kitabını yeniden okudum, notlarımı aldım ve beni çocukluğuma götüren ne varsa hatırlamaya çalıştım.

Dün ve bugünü biraz karışık anlattım ve daha çok kafe tanıtımı gibi olsa da aslında orada bambaşka bir kitap daha okudum ve okuduğum her satır ile beraber yenilendim. İliklerime kadar mavi enerji ile doldum. Hangi kitap olduğunu tahmin eden oldu mu? O kitabı ayrıca yazacağım, Güneş sana buradan selam gönderiyorum

Okuduğum kitap ile beraber açıkçası "Değişim Güzeldir: Baş" kategorisinde epey yol ilerledim.

Hani bisikletinizle hem dengede durmaya çalışıp hem de etrafa bakmaya çalışırsınız ve aslında ikisini de TAM yapamazsınız. Sonra karşınıza bir papatya tarlası çıkar ve içinizde hissettiğiniz o tuhaf duygunun peşinden tarlaya biraz merak çokça da "acaba" ile girersiniz. Girdikten sonra tedirginlik yerini ferahlamaya ve daha önce hiç almadığın nefesleri almana bırakır. Önündeki yol ise sonunu görebileceğin kadar yakın ancak bitmesine izin vermeyebileceğin kadar uzundur. Çünkü o yolda olma halidir seni özgür hissettiren.
Daha az önce üzerinde dengede bile duramadığınız bisikletle bir anda bütünleşip papatyaların o muhteşem kokusunu (leylak da olurdu ama kokusu benim başımı ağrıtır :) da içinize çektiğinizde kenarlarından dumanlar çıkan bir kapı çıkar karşınıza. Hayda! Bu kapının ne işi var burada? Kapıdan geçip ilerlemek veya hep bulunduğunuz yerde kalmak elbette ki sizin elinizdedir. Belki tanıdık bir his ile yaklaştığınızda "evet o daha önce karşınıza çıkan" kapı olduğunu hissedersiniz; daha önce cesaret edip de geçmediğiniz o dumanlı ve buharlı kapı. (Psikolojik çözümlemelere girmeyelim ama evet kapı önemli bir simge) Gözünüze ilişen papatyaya ulaşabilmek için geçtiğiniz kapının ardında o beklediğiniz "bambaşka" hayat veya his yoktur. Sadece zaten hep içinizde olan "nokta" kabuktan çıkıp gerçek ÖZ ile buluşur. Ve bir bakmışsınız bisikletinizle hem dengede gidiyorsunuz hem de etraftaki güzellikleri kaçırmıyorsunuz çünkü hayat sadece deneyimlerden ibaret. "Yanlış" veya "eksik" yapılan bir şey de yok. Tam da olması gerektiği gibi :)
Bu kitabın bende uyandırdığı hislerin başlangıcı diyelim...
Devamı için kitabı bitirdiğimde uzun bir yazı yazma niyetim var.

"Özünde iyi, kaçınılmaz olarak kusurlu varlıklarız, buna güvenebiliriz." 

Devamını oku »

Ghost in The Shell / Rumuz Goncagül :)

Birbirinden bu kadar farklı konuları aynı başlık altında toplamayı nasıl başardım bilmiyorum.
Hepsini ayrı ayrı da yazabilirdim aslında ama birleştirmek istedim.
Öncelik Kabuktaki Hayalet filminde.
Yine fragmanını izlediğimden beri merak ettiğim bir filmdi. Ne yazık ki animesini izlememiştim ki üniversite zamanında anime sever bir arkadaşımın "anime buluşmaları"na katılıp boş gözlerle onları dinlemişliğim var. "Ghost in the shell" o zamandan beri hafızamda :)
Öyle hasta ve kötü bir günde izledik ki filmi, şartlar öyle gelişmişti ve ben geri adım atmadım. İyi ki atmamışım. Tek izlesem belki korkardım. Korkacak bir şey olduğundan değil de en ufak bir ani gelişen sahnede hoplayan ve hiç tanımadığı bir insanın (One Missed Call filminde sene 2008, hala neden izlediğimi bilmediğim korku filmi, ıyy) koluna yapışacak kadar heyecanlı bir tip olduğumdan olabilir :)
Ghost ne the shell, fragmanı ile bende oluşturduğu dünyayı veremedi ama sanırım bana çok daha farklı ve özel bir şey hissettirdi: Sen neredesin ve ruhun nerede? Scarlett Ablayı zaten severim ama filmde rol için "yeterince" robot-insan olmadığını düşündüm. Sorun oyunculuk da değil, yönetmenin o rolü işleyişindeki eksiklik hatta belki senaryoda eksik kalan bir şeyler. Olayın bilim-kurgu-macera kısmı da epey ortalama. Kısacası "ortalama" bir film, genele bakarsanız. Ancak işin "felsefesi" noktasında bende epey farklı noktalara dokundu. Kabuğum nerede, kabuğumdaki hayalet nerede ve BEN neredeyim. Gibi gibi...
Filmden çıkınca da kahve kazandım. Nasıl mı?
Karabalıkla girdiğimiz iddiayı kazandığım için.
"Scarlett Abla ve Woody Allen da birlikte epey film yaptılar." dedim. Film üstadı (!) koca kişisi "Ne alakası var, en fazla bir filmde beraberdirler." dedi. Ben de "En az 3 film hatta sayabilirim." dememe rağmen, sonuç Grano'da filtre kahve iddiasına döndü. Ve elbette ki Google Amca da beni yanıltmadı ve ben o kahveyi kazandım. Hani filmleri izlemesem bile sinema konusunda benimle iddiaya girmesen mi canım karabalıkçım :)

Geçtiğimiz günlerde de RUMUZ GONCAGÜL oyununa gittik. Aslında niyetimiz Carmen'i izlemekti operada ama bilet yoktu. Annem de sağolsun Elife bakınca, attık kendimizi Şinasi'ye :) Oyun kötü ise yarıda çıkıp biraz eğlenip eve öyle geçeriz diyorduk ki (iyi çakallık :P ) oyun bence gerçekten iyi çıktı. Şöyle ki inanılmaz güldük. Canlı performansta bu kadar gülebilmek de insana ayrı bir haz veriyor açıkçası...Benim tiyatrodan beklentim de bu kadar. İyi oyunculuk ve keyif alma. Onun haricinde "sanatsal" kısmını çok da yorumlayabilecek potansiyelim yok :) Bu da bana yetiyor.

Vee gelelim diğer konuya diyecektim ki...
Onu burada ayırdım ve "Bugün" başlığına ekledim.
Buyrun oradan devam edelim.
Sanatsal aktivite sayfamız şimdilik burada bitti.
Annem de iki gün sonra gideceğine göre sezonu kapatmış sayılır mıyız bilmiyorum.
Belki ben müzik ve film festivalleri için kaçamak yaparım.
Bekleyin beni festivaller :)

Devamını oku »